Agents! The first ever AOI Prem Patra Contest was a resounding hit. From the lustful to the loving, from the yearning to the moaning, kya kya nahin likha aap sabne. Aur kitna zyada likha? We got 31 participants who wrote in five languages – Kannada, Telugu, Marathi, Hindi and English. Here are the prize winning entries!
1) Our first prize goes to Angel Kolady
Letter by Angel Kolady :
You say my name like you tuck your sari in; softly, deliberately. It plays across the soundtrack of all my dreams; I am only real when real when you say my name. Parul. Parr-ul, like you are confirming my existence. Dragging the syllables up like you pull the pallu taught against your hips, your waist; smooth skin, golden, sun kissed, when can I kiss?
Parr-ul (do you exist)? Hello? Parr-ul (are you there)?
In dark nights, I have darker thoughts; your hands, long, slender, bony, soft, deliberate, tangling in my hair. I say your name quite unlike you do—involuntary, sloppy, frantic, desperate. I’m so thirsty, your name feels like cool water, fresh ponds, let me dive in, swim, wallow in you. In the hot sun, help me dry myself off, drops of you clinging to me. I feel adventurous today, quite enough to explore you, each nook and every cranny, folds where you hide gold.
Parul. And my name is not a question anymore. Parul, Parul, Parul; I am real, I am alive, I am here.
I went to the store yesterday evening and bought myself some apples. It made me think of you. Slicing them open, I savoured them wincing as the sweet juice flooded into my mouth. Softly, slowly, deliberately, I want to savour you, every part; bite and sink into your skin, golden apples.
Please, say my name and let me be real for you. Full-stop to all my sentences, you complete them and you complete me. Say my name and your voice is the songs of angels, hymns whispered in my ear; I don’t pray for you, you are all my prayers; so let me worship you and help me reach heaven, because your body is my temple and I will fall at your feet because your soul is my deity.
Parul, and my name is a blessing, scratches on your back my offering.
2. Second Prize Goes to Cedric Hardcock MD & Lexi Jigglebutt
Letter by Cedric Hardcock MD & Lexi Jigglebutt :
To my future greatest mistake,
We’re on a collision course of inevitable desire, passion, and quasi-illegal sex and I don’t think there’s anything either of us can do to stop it. I know we’re not each other’s type, but I see how hungrily you consume the desperate glances I throw in your direction; your eyes have been writing cheques I’m very keen to cash in, with MUCH interest. Monogamy may not be in right now babe, but I can see myself chained to you, and I really think we can ruin each other’s lives (in the right way). All of this is to say, I’m just a girl, asking another girl, is that seat taken? I mean your face, of course.
I know you’ve heard the rumours about my lust for you. I relished the alluring outfit you teased me with the day after you caught wind of them, knowing it would make me incapable of thinking straight (when have I ever?). I can sense your longing to be devoured by me. We’ve been playing this game of cat and mouse for months, but I’m tired of the chase. No more fantasies – I want you, and I want you now.
I’ve found that waking up to the real world rudely interrupts my dreams of your beautiful thick thighs, which I can’t wait to bury my face between. At my desk I daydream about running my hands through your luscious hair, and then grabbing it suddenly to take you by surprise as I gently kiss your beautiful breasts and run my tongue all over your n…eck. I can’t stop thinking about what wonders lie beneath your clothes and how many hours, days even, I could spend exploring them, charting my path to a knowing familiarity with the terrain of your body. I want to use my fingers to trace the words of my lust inside you. I want to make your majestic body shudder to the tune of my carnal desire. I want to make you moan like you’ve never moaned before. I want to play your pussy like a pianist. I want you to be mine. I’m into you, is what I’m saying.
I’m taking a holiday to pleasure town and your sweet butt has a ticket. What I mean is, I am going to kiss your face. With my face. And that’s a promise. In the decades to come, they will say we were roommates. When I sober up I’ll delete this but until then you know where I am, and I know where you are (in my dreams) and YOU know where you are (reading this and biting your lip, wishing I was biting it instead).
Your secret simp.
3) And our third prize is a letter written by Garima S
Letter by Garima S:
प्रिये,
(सुंदर शब्द आहे, नाही? पण नकोच. दचकू नकोस, प्रेमपत्र म्हणून तेवढा काय तो वापरतीये.)
तुझासाठी – नव्हे, तुझ्याबद्दल लिहायचा कीडा फार दिवस मनाला सतावत होता. कविता-बिविता वगैरे रचायचा प्रयत्न केला, कॅथर्सिस वगैरे म्हणून, पण जमेना. शेवटी आता हे पत्र लिहायला बसली आहे. खूप आधीच लिहायला हवं होतं खरंतर, तरी देर आये दुरुस्त आये पण ठीकच आहे म्हणा. मला व्यवस्थित ध्यानात आहे की तू माझ्या प्रेमात नाहीस आणि मीसुद्धा तुझ्या प्रेमात नाहीये. हं, रेंगाळणार्‍या त्या हळव्या भावना कधीतरी मनात घर करून पार भांडावून सोडतात पण मग माझं मलाच लक्षात येतं की हे प्रेम नव्हे तर एकटेपणाची भुरळ, भीती आहे. पण तरी म्हटलं की एकदाचं काय ते हे पत्र लिहून टाकावं. हे पत्र ना तुझ्यासाठी आहे ना माझासाठी - कमीत कमी अद्यक्षणीच्या तुझ्या-माझ्यासाठी तरी नाही. हे पत्र त्या एका क्षणासाठी मात्र आहे.
आता जरी आपण दोघी एकमेकींच्या प्रेमात नाही हे खरे तरी माझी खात्री आहे की एक असा निःशब्द क्षण होता जेव्हा आपण दोघी प्रेमात होतो. किंबहुना तो आपल्या दोघींच्या लक्षात आला नसावा पण त्या क्षणाच्या अस्तित्वाची मात्र मला पूर्ण खात्री आहे. कारण काय तर अशा कोमल, क्षणभरासाठी का असेना पण प्रतिबिंबीत भावना संपूर्ण लपून राहणं अशक्यच असावं. खंत एवढीच की त्या क्षणाचा त्यावेळी सुगावा लागला नाही त्यामुळे कधी-कधी मन "व्हॉट ईफ"च्या निरर्थक आणि क्रूर चक्रव्यूहाची सैर करू बघतं. पण असो.
मुद्दा हा की आता आपण दोघीही त्या क्षणाला सोडून फार लांब फिरकलो आहे. आता कधीतरी असा भास होतो की तू तर त्या क्षणाला अगदीच परकी झालीयेस. आणि मी मात्र वेडगळपणे त्याला मनाच्या पेटीत - तळाशी का असेना - जपून ठेवला आहे. पण आता तो क्षण सर्वस्वी माझा आहे - या तुला परक्या असलेल्या भाषेसारखा. नाही म्हणजे मी इंग्रजीतही लिहिलं असतं तर तुला कळायला मार्ग नव्हता - साहिरचे शब्द मनाला लावून पार "अजनबी" होऊन बसली आहेस. अव्यक्त भावना अशाच असतात नाही, आपल्या शरीरासारख्याच - सर्वस्वी आपल्या, पण तरीसुद्धा नाहीच. जरी त्या क्षणाच्या परस्परतेची मला जाणीव असली तरी त्याच्या अबोल निश्चलतेचे सुद्धा तसेच तीव्र भान आहे. (भान नसावे तेच बरे.)
याहून काय म्हणावं. एवढं फक्त की आताशी कानात फ़ैज़चे शब्द इक़बाल बानोच्या आवाजात घुमत आहेत. (तू ऐकलं असतं तर तुला बहुतेक आवडलंच असतं.) इस क़दर प्यार से या क्षणाला जपून ठेवलं आहे - कारण वस्ल की रात झोपून काढून आता आपला हिज्र का दिन तेवढा उरला आहे असे कधीमधी वाटायला लागले म्हणजे हळूच त्याला ओंजारून-गोंजारून परत पेटीच्या तळ्यात कोंबायला तेवढेच बरे. मी तुला लिहिलेलं हे पहिलंच आणि कदाचित शेवटचंही (प्रेम)पत्र ठरेल. मला माहीत नाही. आपली मैत्री आणि हे क्षणिक प्रेम काय वळण घेईल हे मला माहीत नाही आणि खरंतर त्याची आता तेवढीशी उत्सुकताही उरली नाहीये. सांगायचं ते एवढच की तो क्षण दिलाच्या कोपर्‍यात जपून ठेवला आहे आणि तो एक कोपरा कदाचित सदैव त्या क्षणासाठी आणि तुझ्यासाठी हळवा राहील - जरी त्या क्षणाला सोडून आपण दोघी कितीतरी पुढे निघून गेलो असलो तरी.
असो. काळजी घे. आणि शक्य असल्यास मनाच्या कापर्‍या-कोपर्‍यात कुठेतरी माझ्यासाठी चिमूटभर जागा असू दे.
तुझी,
ग.
And the first Consolation Prize Winner is by Pranava:
Letter by Pranava:
Amma used to tell me the story of a man in our village who slept under a banyan tree all his life. Nobody knew his name, everyone called him “Banyan tree lunatic”. When wicked children asked him, ‘Why don’t you ever go home lunatic?’, he’d point to the tree and say, ‘but she’d be alone,’. What he never told them was that he’d also be alone. I remember that story now.
I wasn’t prepared to see your face. It feels so shallow to say, but it’s really that simple. I looked at you and language failed me. That thing in my brain which accommodates the bendiest of sentences across five languages, couldn’t even come up with an expression, a phrase, or a word. I didn’t know yet.
I began suspecting it when all those love songs I listened to started making sense. When the picture of a walk with you was all I needed to spend the evening in my room. Or when Amma caught me smiling at the phone, “What’re you showing your ugly teeth for?” she’d say, when I’d be busy formulating a sentence for you to devour. And I’d feel like I was nine.
My friends put on their most, knowing faces. An augury of pain. But they seem to be speaking a different language, not the one we both built. When I talk to you, each word is under the influence of gravity. It’s so heavy, but only after I’ve uttered it, “Hi!”, and how it falls to the ground. And How I wish you’d pick it up, and admire it, maybe?
And then I’d run, run as fast as I can to collide with you so we become one grotesque whole. Become one, so I’d never have to struggle with language, with the way I take shorter breaths when I see your name on a shop sign. And touch my phone to send you a photograph. Only for you to say, “wtf is that?”. And I’d never be angry that you don’t know what I’m thinking about.
I don’t know why I’m writing this to you. I know, I know you don’t see any of this. Maybe this is just creepy and scary, It is most certainly that. But I can’t help myself. I don’t know where else to sleep but under you.
The second consolation prize goes to Ayushman Patel
Letter by Ayushman Patel:
प्रिय पूर्वानुरागिनी,
कितना समय हो गया तुम्हें ख़त लिखे हुए। इस बीच तुमने भी कुछ लिखना ज़रूरी न समझा। क्या शिकायतें इस हद तक बड़ी होनी चाहिए कि वो गहरी चुप्पी में तब्दील हो जाएँ? कहो नाराजगी अभी भी है?
रात का यादों से क्या नाता है? आधे पहर के बाद क्यों तुम्हारी याद आ रही है। यादों का कौन-सा हिस्सा सपनों की चौखट पर छूट गया था, जो रह-रहकर दस्तक देता रहता है। सब कुछ वश में करने की वर्चस्ववादी सोच लिए हम क्या यादों पर काबू पा सकते हैं? क्या हम तय कर सकते हैं कि किस समय किसकी याद आएगी?
आधी रात में ये क्या है जो बेचैन कर रहा है? मन के एक कोने में तुम्हारी हल्की धुँधली तस्वीर उभर रही है। आसपास मैं दिख रहा हूँ, अपने भविष्य की त्रासदियों से बेखबर। वो क्या था जो तुम कहते-कहते रह गई थी? जब तुम उठकर जा रही थी तो सूरज ढल रहा था। मेरे हिस्से का सूरज ढल गया और फिर कभी न निकला। अब एक अँधेरा है। कुछ नियति से मिला हुआ और कुछ ख़ुद से चुना हुआ। अँधेरे ने मुझे कभी नहीं छला। हर बार रोशनी में ठगा गया। हर ठगी के बाद अँधेरे ने फैलकर आलिंगन किया।
एक शहर में ठिकाना है अब। शहर में नींद बड़ी चीज़ है। सबसे बड़ा सुख नींद आ जाना है। इधर कई-कई दिन आँखों से नींद गायब रहती है। दूर शहर में नींद छिन जाना त्रासदी है।
तुम्हें लिखने की एक वजह ये भी है कि नींद नहीं आ रही है।
फिर किसी से प्रेम किया? उसे तो लिटरेचर का पागलपन नहीं है न? अच्छा मेरा ज़िक्र किया कभी? ग़लती से नाम आ जाने पर क्या कहकर टाला था? खाने को लेकर उसकी च्वाइस तो है न? गाने वगैरह सुनता है कि फिर से मेरे जैसा नीरस चुन लिया है।
अच्छा सुनो, जवाब लिखोगी न? बहुत बात करनी है तुमसे। बोलो, लिखोगी?
इंतज़ार रहेगा।
तुम्हारा आयुष्मान
